در گویش عامیانۀ اطراف خلیج فارس حرف قاف را گاف تلفّظ می¬کنند؛ مثال: قُمْ: برخیز (گوْمْ) أقولُ لَـﻚَ: به تو می¬گویم (أگُلْ لَـﻚْ ، أَگِلْ لَـﻚْ) لا أَقْدِرُ: نـمی¬توانم (ما أَگْـدَرْ) قِدْر: دیگ (گِـدِرْ) در عراق گاهی حرف «ک» را «چ» تلفّظ می کنند؛ مثال: «اِحْـچی» یعنی «صحبت کن» که در اصل «اِحْـﻚِ» و معادل فصیحِ آن «تَکَلَّـمْ» یا «کَلِّمْ» می¬باشد. «وَیْنْ چِنِتْ؟» یعنی «کجا بودی؟» که در اصل «أَیْنَ کُنْتَ؟» است. در مصر حرف «ج» را «گ» تلفّظ می¬کنند. جملۀ «قَلبی مَجْروحٌ.» در گویش مصری «ألبـی مَگْروحْ.» گفته می¬شود. در گویش شامی (سوری-لبنانی) حرف «ج» را «ژ» تلفّظ می¬کنند؛ مثال: جمله¬ای را که در گویش حجازی و عراقی «جیبْ جَوازَﻙْ.» تلفّظ می¬کنند و به معنای «گذرنامه¬ات را بیاور.» می¬باشد؛ در گویش شامی «ژیبْ ژَوازَﻙْ.» تلفّظ می¬کنند. معادل فصیح این جمله «أَحْضِرْ جَوازَﻙَ.» است. گروه عربی دفتر تالیف